Citta di Castello

De ochtend begon zo mooi. Het was al dagen lang te warm om je überhaupt in de zon te begeven zonder dat je een vocht infuus ter beschikking had, en deze dag leek er ook weer zo een te worden.
Al vroeg was ik mijn bed uit omdat het op mijn kamer ondragelijk warm werd. Ik had van de twee slaapkamers gekozen voor degene onder het dak, want die had van die idyllische raampjes voor en achter, maar dat was natuurlijk een verkeerde keuze. Tup lag in de slaapkamer onder mij nog zwaar te slapen. Zijn balkondeur stond open. Het zag er niet naar uit dat daar binnenkort beweging in ging komen. Ik liep onder de veranda door, de tuin in. Op de eettafel lag de meeste puinhoop van gisteren nog. Hagedisjes vlogen van links naar rechts zodra ze mij in de gaten hadden. De bijen zoemden om de grote bloempotten heen die verspreid onder en naast de veranda staan. Niets stond een spotloze zomerdag nog in de weg. Dan toch maar even in de zon liggen, kijken hoe lang ik het vol houdt. Al snel werd het me te veel, en ik stond weer op. Achter me begon het te rommelen.
Boven de huizen die aan het eind van de vicolo liggen begonnen wolken zich samen te trekken. Wat krijgen we nou? Het onweer begon zich met steeds meer regelmaat te herhalen. Vanuit het niets trokken wolken over de heuvels de vallei over, gevolgd door een zwaar aanwakkerende wind. Terwijl het onweer steeds dichterbij kwam, en het gerommel steeds enger werd, begon de bewolking steeds verontrustender donkere proporties aan te nemen. Gek genoeg begon de zon boven ons huis steeds heftiger te schijnen. Het behoorlijk grote stuk blauwe lucht lokte me terug in de zon, en ik ging weer liggen. Het is een rare gewaarwording om gewoon in de zon te liggen met een smetteloze blauwe lucht terwijl in de vallei voor me de bliksem ergens dreigt in te slaan. Als het me bijna te warm wordt is het dan ook bij ons gedaan met het mooie zomer weer, en valt het niet langer te ontkennen: er komt noodweer aan.
Ook Tup staat nu op het balkon het snel veranderende weer gade te slaan. Met de wind die steeds meer toe neemt, beginnen ook steeds meer dingen weg te waaien. En we beginnen allebei handdoeken, reisgidsen en lege flessen snel naar binnen te slepen. Als alles veilig is loop ik de olijfgaard in om het gebied eens goed te bekijken. Links van ons is de lucht aardedonker aan het worden, en het kan ook niet anders dan dat het achter de heuvels giet van de regen. Midden in de vallei schijnt zowaar nog de zon, en kunnen mensen nog even gerust op hun stoel blijven liggen. Helaas begint ook daar de donkere lucht zich samen te trekken. Grote delen van de heuvels liggen al in de donkere schaduw. Ook achter ons in de vallei schijnt de zon nog. Geweldig om vanaf hier het hele gebied gade te slaan, en de verschillende weersituaties te constateren.
Iedere keer dreigt het om te gaan regenen, maar iedere keer blijft het droog. Het onweer verdwijnt, maar de wind en de bewolking blijven. Dat wordt dus geen luierdag in eigen tuin, en we besluiten dan maar op pad te gaan. Even later stappen we met lange broek en al (dat voelt ineens heel raar) in de auto om naar Citta di Castello te gaan. We zakken onze berg af onder het zware bladerdak door, en als we de kippenboerderij gepasseerd zijn rijden we terug in de vallei richting Umbertide/Citta di Castello.
We hebben geen idee wat we gaan zien vandaag. Geen reisgids heeft het er over, maar iedere Italiaan wel. Dus dat zou moeten betekenen dat we een leuke stad gaan bezoeken zonder veel toeristen, en dat bevalt ons wel. We hebben goede hoop. Ons gevoel zat goed.
Onderweg bleven we elkaar maar attent maken op leeg staande huizen in de heuvels van umbertide. Kijk leeg! Ja leeg. Die ook leeg! Ja die ook leeg. Allemaal leeg! Ja allemaal leeg. Althans, veel leeg. Een groot aantal huizen is ook al weer opgekocht door vermogende toeristen, en staan in de steigers of zijn al volledig hersteld in de originele staat, de een iets smaakvoller dan de ander. Toch zijn de huizen hier nog aardig voor het oprapen, en ik moet eerlijk zeggen, ik wordt er erg hebberig van.
Als we bij de afslag ‘Citta di Castello’ zijn zitten we even om ons heen te kijken. Het lijkt of we midden in een industriegebied worden gegooid. En daar ruikt het ook naar. Even twijfelen we waar we aan begonnen zijn, maar het gaat goed.
We worden keurig om het industriegebied heen geloodst, en al snel buigt de weg een hele andere kant op. Snel daarop volgen de borden voor Centro alto, en de bewijzering voor de parkeerplaatsen. En met een eerste blik op de met klimop begroeide stadsmuur zijn we weer helemaal gerust.



We klimmen de trap omhoog die uitkomt in een heerlijk onder het groen verstopt parkje met speeltuin. Het vele groen biedt bij warm weer een koele beschutting voor de plaatselijke bevolking. Aan de andere kant is een roltrap, die samen met de parkeerplaatsen al werd aangekondigd. Voor die luxe waren we 1 parkeerplaats te ver door gereden. Als we het parkje uit lopen kijken we aan tegen de façade van de Basilica Cathedrale. Een grote vrij lompe gevel met weinig bijzondere elementen. Wel even een ander verhaal dan Orvieto.
Op de deuren staat dat de Basilica slechts op gezette tijden open is, maar een duwtje tegen de deur bewijst het tegendeel. Voorzichtig kijken we om de hoek of er niet toevallig een dienst aan de gang is. Voorin de kerk staat een koppeltje toeristen, voor de rest is de kerk leeg. Stil lopen we naar binnen.



Wat een ongelofelijk verschil met de buitenkant. We staan in een enorm hoog en lang schip, met een overweldigend mooi plafond. Kobalt blauwe tabletten met gouden rozetten bekleden plafond. In het midden is een groot fresco geschilderd. Het koppeltje toeristen in deze zalig lege kerk staat geheel terecht in het voorschip. Een grote koepel zorgt voor de enige lichtinval. De koepel, de wanden en de plafonds zijn rijkelijk gedecoreerd. Ik heb het gevoel in de koepeluitvoering van de sixtijnse kapel te staan. Wie is hier aan het werk geweest? Giotti? Of toch toevallig Michelangelo? In ieder geval is het grootste gedeelte van de gewelfde plafonds al net zo (over)perfect gerestaureerd als zijn roomse broertje.
De dominee loopt langs, even denken we dat we er uit worden gezet, maar hij loopt naar achteren om de fresco’s achter het altaar te verlichten.
Een ronkende generator, en dan is er licht. We slaan met verbazing achterover. Waarom wemelt het hier niet van de toeristen? Waarom is hier helemaal niemand? Waar zijn buiten de kraampjes met de overbodige prullaria en goedbedoelde katholieke relikwieën? Er hangt een schamel bordje met informatie over de kerk, maar hij vertelt mij niet wat ik wil weten. Wat maken de reisgidsen hier een heerlijke fout, ze zijn dit dorp vergeten! Het koppeltje toeristen loopt stilletjes naar de uitgang, een ander net binnen gekomen stelletje loopt met de dominee naar achteren, en dan zijn we helemaal alleen. We staan met open mond te gapen naar het plafond en de indrukwekkende wanden. ooit in je eentje midden in de dom van Firenze gestaan? Wij staan dat nu.



Nu durven we eindelijk ongegeneerd de koepel te fotograferen. Langzaam lopen ook wij weer naar de uitgang. De kapelletjes aan de zijkant zijn al net zo rijkelijk en overdadig gedecoreerd als het voorschip. Elk kapelletje heeft zijn eigen heilige, een met veel goud bekleed beeld met een verlicht aureooltje. Bijna protserig te noemen, maar zo heerlijk katholiek goed.
De deur klapt weer achter ons dicht. De trappen zijn leeg. Niemand klapt de deur in mijn rug om er uit te willen. Er is niet een groepje onder begeleiding die mij op weg naar binnen omver duwt. Ik sta niet eens in de weg voor iemand die een foto wil maken. De piazza voor de kathedraal is leeg. Slechts aan de overkant achter het hek van het park zitten vijf oude dametjes op een bankje druk met elkaar te praten. Hun paraplu’s hangen aan de spijlen. Hier heeft het kennelijk wel geregend. Slechts eentje van hen volgt onze fotografeer acties, de rest gaat ongestoord door. We staan echt perplex waarom deze kathedraal zo verstopt is, en lopen er omheen om de rest van Citta di Castello te gaan ontdekken.
‘Dit dorp gaat me toch een nieuwe geheugenkaart voor mijn camera kosten’, concludeert Tup in alle serieusheid, en we lopen richting de ingang van het volgende niet aangekondigde gebouw. De deuren staan open, binnen loopt niemand. Er loopt 1 man met een camera naar buiten. De ruimte is leeg. Rechts staat slechts een computer met touch screen, van het type die bedoeld is om hordes toeristen te voorzien van informatie. De stekker ligt er uit.
De ruimte wordt slechts verlicht door het licht dat door de deuren naar binnen valt, en van de oosters aandoende glas in lood lampen die aan de gewelfde plafonds hangen.
We lopen de brede trappen op naar boven in afwachting van wat komen gaat. Rechts afslaand staan we voor een schitterende middeleeuwse raadszaal. De fresco’s zijn jammer genoeg half weg gepleisterd, het is dramatisch te noemen dat hier geen geld voor vrij is gemaakt, want er is iets heel moois voorgoed verdwenen hier. Toch heeft deze ruimte iets bijzonders, iets statigs dit is de raadszaal van het gemeentehuis, fluistert Tup, en loopt voorzichtig de ruimte in. Ik verwacht ieder moment een zenuwachtig mannetje dat ons naar buiten dirigeert, maar er is helemaal niemand te bekennen.
In de belendende ruimte die doorgang geeft tot, wat later blijkt, de rest van het gemeentehuis loopt een zonnebril te blaten tenen een voorons onzichtbaar iemand. Nu zal je het hebben. Maar ook hij verdwijnt een kantoortje in. Voorzichtig gaan we door met het verkennen van de ruimte, je zou met een gerust hart plaats kunnen nemen op de burgemeesters stoel. Heel vreemd, maar wel weer geweldig. Deze stad is duidelijk niet ingesteld op toeristen, en vindt het allemaal wel best zo.
We fotograferen de middeleeuwse ramen met uizicht op de ook middeleeuwse torre aan de overkant van de straat en lopen dan de trappen weer af naar buiten.
De torre laten voor wat hij is, die geloven we voor vandaag wel. Bij de ingang zit een mannetje verveeld de krant te lezen, hij doet dienst als kaartjesverkoper, alleen is onduidelijk aan wie dan wel. Wij lopen in ieder geval door, ik moet er niet aan denken om mezelf al die treden op te slepen.
Langzaam trekt de bewolking boven het dorp weg, en het wordt daardoor gelijk al weer behoorlijk warm. We kruizen wat door de straatjes die kris kras door het dorp lopen, en die elke keer toch weer op de grote piazza uit lijken te komen. Veel makelaars, en veel kloosters ontdekken we. In een van de kapelletjes die elk klooster wel rijk blijkt te zijn, ligt een gebalsemd lichaam van een non. We twijfelen of het een lichaam is of toch een pop. De houding alsof ze net is overleden is hoogstens een beetje morbide te noemen, maar als het al een kopie is is het wel een hele geslaagde. Ik krijg er rillingen van, en loop maar wat graag de zonnige straat weer op. Elk klooster, ieder pand, ieder palazzo, en elke kerk lijkt wel aan het verbouwen te zijn. De Umbriërs zijn een ijverig volkje, en het lijkt er op dat ze op het platteland en in de steden een inhaalslag aan het plegen zijn met Toscane. Alles wordt hier prachtig gerestaureerd, iedere boerenwoning die er te vinden is staat volgens de ontelbare makelaars te koop, en de gemeente lijkt zich druk voor te bereiden op de toeristenmassa’s die een deze dagen gaan komen.
De piazza van Citta di Castello is zoals in iedere stad, dorpje of gehucht, het hart van de stad. Het is het algemene verzamel- en ontmoetingspunt van de wijde omgeving. Twee grote koloniaals aandoende gebouwen markeren de rand van de Piazza. In een van de gebouwen zit de Banca di Popola di Citta di Castello. Op de piazza staan verder mooie verzorgde terrassen. Slechts een enkel tafeltje is bezet. Grote luifels moeten de mensen beschermen tegen de zon, die het overigens nu definitief weet te winnen van het ogenschijnlijk verdwaalde slechte weer.



met mooie winkels, boetiekjes, en wederom veel immobilari. Het is tegen vijven. Langzaam begint het drukker te worden op de straten en op de piazza. Ook de winkels gaan stuk voor stuk open. Of het nou een zaakje met locale specialiteiten is, of om een ogenschijnlijk luxe boetiek gaat, het personeel hangt verveelt in de deuropening tegen het personeel van de tegenovergelegen winkel te praten. Andere deuropeningen roken verveeld een sigaret, en volgen de mensen die door de straten lopen. Als er al een klant binnen komt, is het over het algemeen een bekende. En al pratend en rokend loopt het personeel dan mee naar binnen. We bekijken de boetiekjes en volgen de verbouwingen.
Om onszelf verder ook te vermaken bestuderen we uitgebreid de foto etalages van de verschillende immobilari. Een van deze makelaars biedt een aantal aantrekkelijke woningen aan die daarnaast ook nog niet eens van ellende in elkaar zakken. We proberen zo goed en zo kwaad als dat gaat de teksten te vertalen die onder de foto’s staan. We snappen niet echt de spotgoedkope vraagprijzen, en willen hier meer over weten. Ik stap als eerste naar binnen, en vraag de man achter de toonbank om zijn aandacht. Hij schrikt op, en begint heftig in het Italiaans te praten en te wijzen. De lege ruimte met niets meer dan het bureau werkt als een versterker, en het lijkt daardoor dan ook alsof hij enorm tegen mij staat te schreeuwen. We staan hem niet begrijpend aan te kijken. En hij stapt vanachter zijn bureau vandaan, en loopt met ons mee naar buiten.
Hij wijst naar boven, het portiek in wat wij nog niet hadden gezien, en dat naast een van de etalageramen zit. Kennelijk moeten we naar boven. We bedanken hem. Bezweet van al deze inspanningen loopt hij weer terug zijn kantoortje in. De trap naar boven lijdt naar niets meer dan naar nog zo’n kantoortje, en we stappen vol goede moed naar binnen. De ruimte bevat een chaotisch en propvol bureau, een tekentafel met ontwerpen voor een nieuw huis, en twee wachtstoelen, maar er is geen mens te bekennen.
We buona sera-en wat door de ruimte en beginnen hardop tegen elkaar te praten, maar er komt geen enkele reactie. Ook in het naast gelegen kantoortje zit niemand. Terug gaan naar beneden levert niets meer op dan nog meer transpiratie van het mannetje dat weer in zijn ruststand zit achter het bureau, dus we besluiten eerst maar eens om terug te lopen naar de auto om daar de kaarten van de omgeving te halen. We willen eerst eens even rustig gaan uitzoeken op de kaart waar de huizen nou precies liggen, en proberen het hier later gewoon nog een keer, met hopelijk dan meer geluk.
Ik had heel wat bouwtekeningen mee kunnen nemen, maar ongeschonden laten we het kantoortje achter. Op een terras met uitzicht over de steeds gezelliger wordende Piazza duiken we in de plattegrond op zoek naar de gehuchtjes waar de vakantieruïnes gesitueerd zijn. We vinden ze zowaar, en proosten op Citta di Castello. De terrassen komen langzaam steeds voller te zitten, de stad kruipt achter zijn luiken vandaan. Oude opa’s worden aangevuld met op de fiets rondcirkelende jongetjes. Verbazend veel goed geslaagde pogingen om hip gekleed te gaan doorkruizen de piazza. Iedereen lijkt elkaar te kennen. Er is nog niemand gepasseerd of de vaste standhoudster van het stoeltje naast ons kent ze wel. Schoolklasjes worden terug naar huis gedirigeerd. ‘nou het enige wat ik nu nog mis zijn moeders met kinderwagens om het plaatje compleet te maken’, zegt Tup, en alsof hij het wist komen van rechts een stel moeders aanlopen met ieder een kinderwagen gevuld met jong kroost voor zich uitduwend.
We rekenen af, en bereiden ons voor op onze tweede poging bij de makelaar.
Terug het trapje op hebben we deze keer meer geluk. Achter het bureau zit de secretaresse van de makelaar op een nietmachine te drukken. Ik buona sera om de hoek van de deuropening, en alsof ze om de hoek terug wil kijken buona sera’t ze vriendelijke terug,en wuift ons hartelijk naar binnen. Een hele reeks gouden armbanden rinkelt met haar arm mee. Ze lijkt enorm blij te zijn om ons te zien, al is het maar omdat ze eindelijk wat te doen heeft.
Ik vraag of ze Engels spreekt en ze antwoord geruststellend dat ze het een beetje spreekt, maar dat dat allemaal geen probleem is.
Langzaam probeer ik duidelijk te maken dat we geïnteresseerd zijn in het huis wat beneden in de etalage wordt aangeduid met nummer 63. Ze bekijkt aandachtig de woorden die uit mijn mond komen, alsof ze stuk voor stuk naar buiten vallen, en lacht vriendelijk in het Italiaans terug dat ze het niet begrijpt.
We zoeken in ons geheugen op wat 63 in het Italiaans is, en proberen het opnieuw in haar eigen taal.
Met deze actie hebben we meer succes, en ze geeft aan het te begrijpen. Ook weet ze het in perfect Engels terug te vertalen. Dit zijn we nu wel gewent, en we knikken vriendelijk. Ook geven we aan in nummer 5 geïnteresseerd te zijn.
Dat begrijpt ze dan weer niet, maar dat is allemaal geen probleem. Ze loopt naar het andere kantoortje waar twee bezwete mannen met elkaar zitten te discussiëren met stapels formulieren op tafel. Ze komt vriendelijk in het Italiaans brabbelend weer terug met 3 volle mappen fotomateriaal. Nu komen we ergens. Ze schrijft op een blaadje nr.63 en laat het ons zien: numero 63? Si, numero 63, en begrijpend begint ze te bladeren. Allemachtig, wat een aanbod van ruines en boeren huizen. Ze begrijpt niet dat ze nr. 63 niet kan vinden in de map waar met dikke stift op de kaft 1 t/m 24 staat geschreven, en ze bladert nog een keer door de hele map heen. Nee, ze kan het niet vinden. Maar dat is allemaal geen probleem. Ook nummer 5 kom ik ondertussen niet tegen terwijl we zo goed als mogelijk met haar proberen mee te kijken. Wel zien we door al het chaotische bladeren heen enkele huizen die we zo wel zouden willen kopen. Ik vraag haar om de map als ze aan de volgende begint, en ze vindt het geen probleem. Ik had niets anders verwacht. Ze is ontzettend lief en vriendelijk, maar ze heeft geen flauw benul waar ze mee bezig is. Als je haar verteld dat ze op een verzekeringskantoor werkt gelooft ze dat ook.
Ik wijs Tup op enkele mogelijke kanshebbers, en we schuiven de foto’s uit de map om ze beter te bekijken. Ze is het helemaal met ons eens, een heel leuk huis, erg leuk. Kijk!, en er zitten ook hele leuke uitvouwbare plattegronden bij die helemaal open kunnen, en heel veel formulieren met gele streepjes. Ja het is een heel leuk huis. Vervolgens begint ze op de kaart te zoeken waar het huis ligt. Oh, oh, telefoon! Stress. Maar dat is allemaal geen probleem. Ze tettert zonder enige moeite onophoudelijk door de hoorn terwijl haar perfect gemanicuurde nagels over de map gaan. Ze wijst ons de plek waar dat leuke huis met die leuke bouwtekeningen en al die leuke formulieren ligt, en luistert en tettert ongestoord door. Na 6 of 7 keer ciao-en hangt ze op, en is de aandacht weer volledig gericht op ons. Heeft ze nu een huis verkocht? Nee, niet echt, en we vragen haar nogmaals om nummer 63. Ja, oh ja, 63, 63. Weten we wel zeker dat het gaat om nummer 63? En ze bladert door de derde map. Ik laat de 2e map angstvallig liggen al ben ik wel nieuwsgierig naar de inhoud, maar anders begint ze weer allerlei bouwtekeningen uit te vouwen, en we willen haar ook niet storen in haar concentratie. Dan komt er een jongen binnen lopen en begint ze opnieuw onophoudelijk te ratelen in het Italiaans. De jongen is blijkbaar een collega en verdwijnt gelukkig als snel achter de computer. Opnieuw bladert ze door map nummer 3.
Dan besluit ze om met ons mee te lopen naar beneden om de etalage is te gaan bekijken. We moeten het van haar maar eens gaan bewijzen dat nummer 63 daadwerkelijk bestaat, en met haar diagonaal geruite rokje klikt ze op haar hoge hakken voor ons aan de trap af.
We wijzen haar nummer 63 aan, en ze staat geconcentreerd te kijken. Inderdaad, ze kan er nu niet meer onderuit, nummer 63 bestaat. Het prachtige huis, ok vervallen, maar dat is normaal, staat geduldig in het groen te wachten op een nieuwe eigenaar. Vervolgens wijs ik haar ook op nummer 5, en ook daar moet ze me gelijk in geven. Nummer 5 en nummer 63, nummer 5 en nummer 63, en op het ritme van deze zin klikt ze op haar hakken terug naar de drie mappen om te kijken of nummer 5 en nummer 63 ook van die leuke uitklapkaarten en leuke formulieren hebben. Dan gloort er opnieuw hoop voor ons. Ze krijgt hulp van een van de bezwete mannen uit het kantoortje ernaast, die de makelaar blijkt te zijn. Hij is allervriendelijkst, maar spreekt geen woord Engels. Ze is met haar vier woorden Engels zijn tolk, en samen begrijpen ze er niets van. Maar dat is allemaal geen probleem.
Ook hij begint door de mappen te bladeren op zoek naar nummer 63, ze wijst hem op het huis wat zij, en wij ook, leuk vinden. Hij kan het alleen maar beamen. Wisten deze jongens ook al dat er hele leuke bouwtekeningen bij zaten met hele leuke formulieren? Ja, dat wisten ze al. Oh goed, dat was allemaal geen probleem.
De makelaar nam een gouden beslissing, en hij ging samen met geruit rokje naar beneden om te kijken om welke huizen het nu eigenlijk ging. Ze liep triomfantelijk voor hem aan, zij wist tenslotte waar het om ging. Wij bleven alleen in het kantoor met de jongen die achter de computer zat. Hij was zich zo langzamerhand ook maar gaan bemoeien met de drie mappen, en onze meegebrachte plattegrond. Opgelucht kwam de man boven. Het was hem nu allemaal duidelijk. En hij hing het ons wel even uitleggen. Nummer 63 bleek inderdaad niet voor niets zo goedkoop te zijn. Het was een deel van een woning, zelfs hij vond het de moeite niet waard. En nummer 5 was inderdaad erg mooi, maar de vraagprijs bleek erg hoog te zijn. De prijs ging namelijk alleen maar over de grond, en daar was de prijs van het volledig gerestaureerde huis nog niet bij opgeteld. Dit alles was natuurlijk allemaal geen probleem, tenslotte had hij genoeg keus.
We wezen globaal op de kaart aan waar we iets zochten, en waar vooral niet, en hij bladerde ondertussen driftig alle huizen langs, druk transpirerend. Even dacht ik dat de druppels over de foto’s zouden lopen, maar op tijd veegde hij zijn hoofd af. Geruit rokje stond er geboeid bij, ze vond het allemaal even spannend. De makelaar had 3 opties voor ons, en liet ze stuk voor stuk zien. Inclusief de uitvouwbare tekeningen, de van enorm ingewikkelde informatie voorziene formulieren, en een keurige aanwijzing op onze plattegrond.
Huis 1 lag te ver uit de route, het lag zelfs al niet eens meer in Umbrië. Verder hoorde er 42 hectare grond bij, en we waren niet van plan een agrarisch bedrijf te starten in Italië. Hij vond het jammer, want voor 3 ton een halve provincie is toch geen geld? Maar het was allemaal geen probleem.
Huis 2 was wel heel erg letterlijk een ruïne. Alleen de voorkant stond nog enigszins overeind. De begane grond leek in de voortuin te liggen, en de 1e verdieping lag uitgespreid in de achtertuin. Dit leek ons iets te weinig van het goede. Wel weer jammer vond hij, want hij had er niet alleen hele ingewikkelde bouwtekeningen voor de restauratie bij, op de 8 hectare grond die er bij hoorde stonden verder namelijk ook nog twee grote schuren en een toren. En als je daar 1,5 ton meer voor zou betalen was dat natuurlijk geen geld, en had je un bella casa.
Inderdaad leek het op de bijbehorende plattegrond erg mooi, alleen gaven de foto’s een heel vrije vertaling weer van een boeren woning. Je moest wel heel veel fantasie, en vooral heel veel extra geld hebben om hier wat van te maken. Het was allemaal geen probleem.
Huis nummer 3 was wel interessant. In de heuvels van Trestina, in een redelijke staat, gedeeltelijk gerestaureerd, en een normale prijs voor een behoorlijke lap grond inclusief de woning.
Ook hier waren weer plattegronden en bouwtekeningen van. Geruit rokje kreeg steeds grotere ogen, en ook de jongen achter de computer begon zich steeds actiever in het verhaal te mengen. Hij bleek volgens zichzelf goed Engels te kunnen, en hoopvol begon ik met hem te communiceren. De makelaar en geruit rokje waren zich druk op onze kaart aan het concentreren waar Trestina lag, en Tup wees het hen aan. Oh ja, nou inderdaad, nou dat is dus Trestina, en daar ligt dus dit huis met de uitklapkaarten. Un bella casa. En ze stonden elkaar tevreden aan te kijken, om zich vervolgens hoopvol naar ons toe te keren.
Als start leek het ons een goed idee om eerst maar eens zelf naar Trestina te rijden. Op deze manier konden we gaan kijken of de omgeving ons aansprak. De jongen luisterde alsof hij het begreep, maar toen ik hem er om vroeg gaf hij toe van niet. Wat volgde was veel vriendelijk gelach over en weer, en veel uitleg met handen en voeten met als basis Tup, ik,Trestina en de map. Aaah nu begrepen ze het, en opgelucht haalden ze adem. Nee dat was onmogelijk. De makelaar had vandaag geen tijd om er naar toe te rijden, wel morgen.
We waren terug bij af. Ze begrepen ons niet, en we probeerden het nog 1x. Solo wij in de macchina broem broem naar Trestina. Solo lookie lookie. Als het ons bevalt, komen we morgen terug.
Ze bleven ons alle drie vriendelijk aan kijken, maar begrepen er werkelijk niets van. Communiceren was op dit moment niet meer mogelijk, en het begon allemaal een beetje ongemakkelijk te worden. Ik stond te balen dat ik geen Italiaans sprak. We namen ons voor gewoon te gaan doen wat we van plan waren, en vouwden de kaart weer dicht. De makelaar en geruit rokje vonden het erg jammer dat we weg gingen, maar het was allemaal geen probleem, en hij gebaarde haar om ons zijn kaartje te geven.
Vriendelijk bedankten we de makelaar voor alle hulp. Hun beteuterde gezichten konden mij er niet meer toe zetten om hen nog een laatste maal uit te leggen wat we van plan waren.
Ze bleven maar vriendelijk lachen, en begrepen er niets van. Geen probleem, en we liepen al ciao-end het kantoortje uit, drie verwarde mensen achterlatend.
Op straat konden we onze lach niet langer meer in houden, en we moesten even bijkomen van wat we zojuist allemaal mee hadden gemaakt. Maar het hele circus had onze nieuwsgierigheid wel aangewakkerd, en we besloten om morgen naar Trestina te rijden.
Het was nu echt druk in de stad. De vele verbouwingen en restauratiegeluiden vielen niet op door de gezellige winkelende drukte, en de terrassen zaten nu afgeladen vol. Op de piazza stonden clubjes mensen met elkaar te praten. Wij liepen terug naar de auto. Terug bij het park voor de kathedraal zat het groepje vrouwtjes nog met elkaar te praten. De Paraplu’s hingen nog steeds aan het hek. Er was wel een kleine wisseling van de wacht, en er waren er een paar extra bij gekomen, maar de harde kern zat er nog. De vrouw die ons in het begin had gevolgd zat nu druk te gebaren naar een vrouwtje wat tegenover haar stond, en die haar handen praktisch onder haar oksels had geplaatst. In het parkje was het een drukte met moeders en kinderwagens. Heel veel kinderwagens. En verder veel spelende kinderen. Het verzamelpunt in deze zwoele namiddag voor moeder en kind. Op de andere bankjes zaten nog meer oude vrouwtjes te genieten van het langs springende en gillende kroost. Wij verlieten Citta di Castello om heel erg zeker wetend weer terug te keren. Al is het maar om nogmaals de Kathedraal te bezoeken. Al is het maar om in de namiddag op de Piazza te flaneren en op zijn terrasjes te zitten. En al was het maar om er gewoon rond te dwalen, en simpelweg te genieten van een heerlijke Umbrische stad zonder toeristen.