Mimmi 2

’s avonds gaan we naar Mimmi. Ach Mimmi, Mimmi, Mimmi, Mimmi. Wat kun je er nu nog over zeggen. Nog steeds staat het pandje er onveranderd gezellig bij. Nog steeds wordt je door een van haar vriendinnen , die tevens dienst doen als actieve bediening op slippers, gastvrij ontvangen. En liefelijk knikkend en gebarend begeleiden ze je naar je plek. Je kunt nog enigszins beïnvloeden waar je wilt zitten als je op tijd bent, en anders is het kiezen of delen. Dit allemaal even vriendelijk. Ik hou er van.



Nog steeds zit het oude stel in het midden. Nog steeds ligt er in de tuin een groot nieuw zwembad. Nog steeds zit Mimmi in de keuken met een heggenschaar de kip in stukken te knippen. En nog steeds staat er een gloednieuwe glimmende Audi TT voor de deur. Wacht! Even wordt ik wakker uit mijn verhaal. Er gaat iets niet helemaal goed hier. Even spiedt ik verontrust vanaf ons zojuist bemachtigde strategisch gepositioneerde tafeltje rond. Een zwembad? Een Audi? Wat is er nog meer allemaal veranderd? Ik hoop toch echt niet te veel. Waar komt die nieuwerwetsheid ineens vandaan? Dat zwembad is nieuw voor ons, en die Audi was er al helemaal niet.
Helaas zijn er een aantal dingen veranderd. Allereerst het trieste overlijden van haar man. Bij avondlicht werd de man geschept door een verblinde automobilist, en overleed ter plekke. Dit was een abrupt en niet te bevatten einde aan het zorgeloze leven dat hij leidde samen met Mimmi. Het was een mes dwars door de hechte band die deze twee keihard werkende mensen met elkaar hadden.
Nu zit ze alleen in de keuken. Ik ben er van overtuigd dat hij nog altijd bij haar is, en dat hij er nog altijd voor hun gasten is. Dat kan gewoon niet anders.
Maar er is meer veranderd. Mimmi verhuurt kamers boven de Trattoria, en ze verhuurd een boerenwoning net buiten het dorp. Het zwembad buiten dient ter entertainment voor de gasten die daar verblijven. Verder verkoopt ze eindelijk haar Mimmi wijnkaraffen, samen met nog meer Mimmi aardewerk. We moeten er eigenlijk wel om lachen. Dit was wel al jaren stiekem ons idee als we te midden van de sodomistisch aanvoelende drukte al enkele karaffen met wijn verder waren: Mimmi als een wel geoliede toeristen attractie.
Verder staat keurig op haar place mats het internet adres, en haar e mail adres vermeld. Ook staan er dit jaar ineens flessen met wijn op de kasten die besteld kunnen worden. Haar zoon is ook ineens allervriendelijkst en overijverig aanwezig. Langzaam begint het kwartje te vallen, en wordt me duidelijk dat die glimmende Audi buiten van hem is. Zoonlief voelt dat dit een goudmijntje is, en hij wordt er duidelijk beter van. Of dit ook het geval is met Mimmi vraag ik me eigenlijk wel af.
Wat blijvend is, is het ongelofelijke charisma wat deze simpele eetgelegenheid heeft. En wat gelukkig nog steeds hetzelfde is, is de simpele keuzes tussen vino rosso, vino bianco en acqua senza, acqua con gas. We genieten, breken ons brood, en nemen water. De eerste kan met wijn wordt voor ons getapt uit een van de houten vaten die ook gelukkig nog steeds onderdeel uit maken van het hele theater. Het restaurant begint vol te lopen, een van de slippertjes zet onze karaf op tafel. We schenken in, en proosten. Laat het feest beginnen!
La Mimmi zelf verschijnt deze avond slechts een enkele keer in het restaurant. Met haar vuisten leunend op de diepvrieskist tettert en zwaait ze tegen het oude stel midden in het restaurant, die net zo hard terug tetteren en zwaaien. Tussendoor dirigeert ze moeiteloos naar de vriendinnen op slippers, die met de overvolle schalen tussen het kakelende publiek doorlaveren. De eerste gang van vanavond wordt routineus bij iedereen op de borden geschoven, en ik krijg spontaan de neiging om op te staan en Mimmi te gaan zoenen. We love you Mimmi! En ook bij ons wordt de eerste pasta op de borden gedumpt. De schalen worden vriendelijk en behendig verdeeld over alle tafels. Het gaat niet allemaal met evenveel verfijning, het is eten wat de pot schaft, en de bediening is boers. Maar daar houden we nou juist zo van. Iedereen begint al lachend en wijndrinkend aan de start van de maaltijd. Spaghetti met tomatensaus, oregano en tonijn. Als slippertje langs loopt en vraagt of we nog meer willen, zeggen we gretig ja, en drinken nog meer wijn.
Na de spaghetti volgt de lasagne (ook hier volgt een tweede schepronde). Daarna volgt de onontkoombare beroemde canneloni (ook nog maar een keer bijscheppen, en nog meer wijn). Dan volgt twee maal vlees met twee maal gepaneerde groenteburger,en twee maal gegrilde courgette. De meeste gasten ploffen al bijna uit elkaar, maar de volgende schalen komen er al weer aan. De mensen die hier vaker komen lachen en genieten ongestoord door. Een ander zucht met verbazing of slaat een enkele gang over, gevreesd voor wat komen gaat. En inderdaad, voordat ik mijn bord leeg heb ligt de eerste portie bonen er al bij. De bijbehorende schalen met kip sla ik wel even over. Om niet uit de gratie te vallen bij de slippertjes vraag ik nog wel om extra bonen. Het aantal keren dat de karaf met wijn bijgetankt is hou ik niet meer bij, en gulzig vullen we dit aan met de flessen koud water. Wat een festijn, het lijkt wel de laatste avondmaaltijd. De gasten van Mimmi krijgen een heropvoeding vol eten, en we lachen om alles. We lachen om de argeloosheid waarmee Mimmi in een oude kappersstoel in de keuken zit. We lachen om de volgepropte gasten die met moeite opstaan om beneden naar het toilet te gaan, en we lachen om de Nederlandse man die aan de andere kant van de zaal met zijn vertaalgids zit. We lachen om het zwembad, en om de wijn, of eigenlijk door de wijn.
Gelukkig doet iedereen dat, want de tap staat onophoudelijk aan, en de karaffen vliegen over de hoofden van de gasten.



Geroutineerd worden de borden van de gasten ingenomen, om plaats te maken voor de pudding en de espresso. Het Italiaanse gebrabbel van de bedienings-slippertjes wordt aangevuld met het Engels van de zoon van Mimmi, het nieuwe creatieve en zakelijke brein van zijn moeder. Hij is slim, hij ruikt geld.
Wij hebben er ondertussen al een Mimmi pretpark bij bedacht, samen met een Mimmi supermarkt (mimmimarket) en een Europese keten van Trattoria’s (Mimmi’s).
We vinden het allemaal geweldig. Het sfeertje in de trattoria straalt alleen maar warmte en gezelligheid uit. Letterlijk ook warmte, want halverwege de avond gooit een van de slippertjes de ramen naar de tuin open, om de nodige frisse lucht binnen te laten.
We verwachten van zoonlief niets anders dan dat hier volgend jaar een high end airco systeem is gemonteerd, maar stiekem hopen we natuurlijk van niet. Mimmi moet natuurlijk wel Mimmi blijven, want dat maakt haar nu eenmaal zo Mimmi.
Licht geworden van de wijn staan we op en schommelen naar de vitrines met karaffen. Alsof hij het ruikt staat zoonlief vriendelijke handenwrijvend naast ons om ons te helpen. Hij is een aardige vent, dat heb ik altijd al gevonden, en dat zal niet veranderen. We proberen zo nuchter mogelijk over te komen, en wijzen onze nieuwe eigen karaffen aan, en slepen ze mee naar de tafel. Zet maar op de rekening! En we schenken weer bij uit de karaf die al op tafel stond.
Moeiteloos volgt na de espresso de eindrekening. En terwijl het geluidsniveau in de zaal op maximaal staat vallen her en der dronken toeristen bijna van hun stoel af, helemaal murw geworden van de ontelbare gangen eten. Het is iets duurder geworden, o.k., maar het blijft nog altijd een lachwekkend laag bedrag als je kijkt hoe ongeremd je jezelf kunt vol eten en vol drinken. We rekenen alles graag af. Tollend staan de eerste gasten op, en vertrekken al wiegend richting de uitgang. Ook wij staan op om weg te gaan. Jammer, het zit er weer op. Ik moet me focussen op de gezichten en de uitgang, maar het lukt me nog prima, geloof ik.
We ciao-en en buona sera-en naar de slipper-crew en zoonlief, en verlaten met onze karaffen onder onze arm via het vliegergordijn het etablissement.
Zoonlief duwt iedereen nog goedbedoeld en slim een visitekaartje in de hand en ik vraag me af waar Mimmi eigenlijk is gebleven. Op weg naar buiten zie ik haar zitten in de achterkamer. Geconcentreerd zit ze naar de televisie te kijken. Buiten staat de Audi. Het is een mooie auto, jongen, maar laat hem alstublieft niet te veel glimmen. We houden van Mimmi zoals ze is.
Tup heeft het minst gedronken van ons allebei, al blijft het natuurlijk even strafbaar, en dirigeert ons de parkeerplaats af. Meezingend met de radio die niet aan staat rijden we het dorp uit, de berg weer op. Ciao bella Mimmi! Tot snel!