Mercatale

Zaterdagmorgen. Ook voor ons is er deze keer de wisseling van de wacht. We gaan naar onze favoriete plek. Het huis in de mist bij Mercatale. Het huis heeft zijn bijnaam meegekregen omdat we de eerste keer dat we met het huis kennis maakten, hij volledig verstopt was in dikke flarden mist. We hadden op dat moment slechts een vaag vermoeden wat voor een uitzicht het huis te bieden had, en hebben dan ook met verbazing, en een lichaam vol kinderlijke spanning zitten kijken toen de mist de volgende ochtend langzaam begon op te lossen. Voorzichtig werd het indrukwekkende uitzicht over de vallei en zijn heuvels prijs gegeven. Pas op dat moment ontstond er een verliefdheid voor dit huis die tot op de dag van vandaag niet meer over is gegaan. Het is niet voor niets dat we het begin van de vakantie in een andere woning onze toevlucht hebben moeten zoeken. Het huis is zo populair dat het onmogelijk is om het huis korter dan een jaar van tevoren te boeken, en we waren dit jaar dan ook weer eens te laat. Daardoor lukte het ons om slechts de laatste week van onze vakantie in ons ‘eigen huis’ door te brengen.
Het is twee uur als we Mercatale binnen rijden. Bij uitstek het tijdstip om een gehucht als deze in totale verlatenheid aan te treffen.
We zijn alleen al half verdampt van de hitte als we de auto uitstappen op de kruising in het midden van het dorp, die officieel moet doorgaan voor een pleintje. De zon brand zowat door je huid, we zijn beland in een hittegolf. In de kranten lazen we al verontrustend dat dit de heetste periode sinds jaren is. Toen we in het begin van onze vakantie aankwamen hadden we nog een aantal regenachtige dagen, maar waarschijnlijk waren ze bedoeld als een soort afsluiting van een periode, en een inleiding van een lange droogte die komen gaat.
Heerlijk voor ons als toerist natuurlijk, maar je moet natuurlijk niet midden op de dag in een auto met slecht werkende airco de bergen gaan rond slingeren. Mercatale lijkt verlaten, de weinige winkeltjes die er zijn, zijn gesloten. De luiken zijn naar beneden. Ook de huizen hebben de ramen dicht, en de luiken gesloten. Niemand is op straat te bekennen, behalve 2 ontplofte toeristen die met rook uit hun haren verdwaast om zich heen staan te kijken. Althans, zo voel ik me zelf. Zelfs de katten laten zich niet zien, en er is in de tijd dat we er zijn niet 1 rijdende auto gesignaleerd. Het enige wat nog mist is dat beroemde muziekje, en die rol met takken die door de straten waait.
Ik steek de weg over, en loop naar het huis van Bistoni, de man die ons naar ons te lang gemiste paradijsje gaat brengen.
Ik bel aan en loop naar achteren om tegen het pand op te kijken. Terwijl ik tuur naar de gesloten ramen wacht ik ongeduldig op een teken van leven. Helemaal boven gaat een luik open en komt een meisje uit het raam hangen. We Buona sera-en naar elkaar en ze wacht op mijn verdere reactie. Ik wacht alleen maar op Bistoni, en weet eigenlijk gewoon niet wat ik tegen haar moet zeggen. Ik kijk hoopvol naar het volgende openschuivende raam, en popel om te zien of dat Bistoni is.
Het vrolijke gastvrije en vriendelijke open gezicht van Franco Bistoni komt naar buiten, en hij ziet me staan. Aaaaah Buona sera!, en hij gebaard dat hij direct naar beneden komt.
Nu is het alleen nog afwachten of zijn vrouw Maria ook mee gaat naar het huis. Maar hij komt alleen naar buiten. We schudden enthousiast en blij de handen, en lachen vriendelijk.
‘Presto?’ vraag ik nog verontschuldigend omdat we ons niet aan de minimale arriveer tijd van 15.00 hebben gehouden.
‘Oh no no no’, dat was absoluut niet het geval, juist mooi op tijd. En Franco loopt terug het huis in. Wat volgt is een hoop geschreeuw van hem naar boven, en een hoop geschreeuw van haar naar beneden, tenminste, ik neem aan dat de gillende stem die van boven komt van Maria is.
Helaas, ze komt niet naar beneden. Jammer , die zien we dus aankomende week pas terug bij Mimi. Hij slaat de deur achter zich dicht, en loopt naar zijn auto. We gebaren naar elkaar dat we van elkaar begrijpen dat ik achter hem aan moet rijden, en ook ik loop naar de auto.
‘Hij herkend me niet eens meer’, zeg ik tegen Tup, en we haasten ons omdat Franco al het dorp uit rijdt. Snel accelereren we achter hem aan, maar het blijkt niet zo’n dodemansrit te gaan worden zoals de vorige keer. Ten eerste weten we toch wel waar we naar toe rijden, dus volgen is niet perse nodig. Ten tweede heeft Franco schijnbaar de Mercedes ingeruild voor een stokoude Renault 4. Olijk tuft hij tussen de zonnebloemen door richting ons huis.
Heerlijk om terug te zijn, en gulzig nemen we alle herkenningspunten in ons op terwijl Franco voor ons aan tuft. Hij toetert en zwaait naar een boer op zijn land. De boer staakt zijn bezigheden en zwaait herkennend terug. We zijn zwaar verbaasd over deze totaal andere Franco. De vorige Franco reedt sneller dan het geluid over de weg, slechts stof achterlatend. Nu pruttelt hij vrolijk voor ons aan, genietend van zijn oude dag. Waarom zou hij ook haast hebben? Deze Franco bevalt mij wel. Hoe meer rust er in een mens zit, hoe beter het is. De gammele Renault slaat links af, en wij volgen gedwee om onze weg voort te zetten tussen nog meer zonnebloemen. De kronkelrit naar boven kan beginnen.
Bij de eerste boerderij op de hoek lopen nog steeds de kippen gewoon het erf af, en de stoffige zandweg op. Even opschrijven voor ons verlanglijstje: heel veel kippen.
Bij de volgende boerderij lopen nog steeds de paarden. Niet de vertrouwde oma met een schaal vol aardappelschillen, maar over haar fantaseren we dat die op dit moment binnen staat om verse pasta te bereiden. Of misschien maakt ze wel een abrikozentaartje? We kronkelen tussen de overdadig groene begroeiing door naar boven, en komen uiteindelijk bij ons huis uit. Franco opent het hek, en we rijden de auto naar binnen. Thuis! De oververhitte en stoffige auto gaat uit om de komende dagen niet meer aan te gaan.



Franco heeft echt geen idee meer wie we zijn. Hebben we dan zo weinig indruk achter gelaten? Zoveel mannen die met elkaar op vakantie gaan krijgt hij toch niet in dit huis? Ik hou het er maar op dat hij ieder jaar gewoon te veel toeristen ziet, en dat het voor ons ook al weer een paar jaar geleden is.
Hij zegt zelf dat hij heel oud is, althans dat benadrukt hij iedere keer, maar we lachen dat weg. Het hele spel meespelend lopen we volgzaam achter hem aan.
Routineus laat hij ons het hele huis en zijn functioneren zien. De vorige rondleiding staat nog vers in ons geheugen, en terwijl we in het Nederlands voorspellen van wat komen gaat, volgt direct daarop de Italiaanse vertaling van Franco. Hij demonstreert uitgebreid hoe alles werkt, alles natuurlijk ondersteunend met menig handgebaren. Wederom laat Franco trots zien hoe de tuinverlichting werkt, en vraagt ons met nadruk om goed voor de tuin te zorgen. Geen enkel probleem allemaal, ik zal vanavond met liefde en overgave de eerste zijn die met de tuinslang in de hand staat.
We wisselen stuntelig wat ditjes en datjes over elkaar uit. We begrijpen elkaar maar half, of soms helemaal niet, en daarna wisselt dan eindelijk de begeerde huissleutel van eigenaar.
Franco wenst ons een prettig verblijf, en stapt weer in zijn auto om in alle rust de berg weer af te tuffen.
We staan elkaar aan te kijken, en vervolgens naar het huis. Dit wordt een supertijd! En als kinderen zo blij lopen we onder de veranda de keuken in. We pakken de fles water die altijd op tafel klaar staat naast de ondrinkbare, maar goedbedoelde fles wijn die we ieder jaar van Franco en Maria krijgen, en lopen in de woonkamer de trap op naar het balkon om van het uitzicht te genieten. en natuurlijk ook om de vallei even te laten weten dat we er weer zijn. Binnen no time is de fles water leeg, en ligt hij in elkaar gekreukt, en naar binnen geworpen op het bed. Het is direct weer alsof we nooit zijn weg geweest.



De volle auto op de oprit verraad dat dit natuurlijk wel zo is, en we staan op om zo snel mogelijk al onze spullen het huis in te slepen, zodat we vol overgave aan ons vervolg van de vakantie kunnen beginnen.